آنکه دانست زبان بست،

وانکه می گفت ندانست،

چه غم آلوده شبی بود،

وان مسافر که در آن ظلمت خاموش گذشت،

و بر انگیخت سگان را به صدای سم اسبش بر سنگ،

که فرود آرد شب را ، گویی

همه رویای تبی بود،

چه غم آلوده شبی بود......

چیزی مرا به قسمت بودن نمی برد

از واژه ی دو وجهی تکرار،خسته ام

من بی رمق ترین نفس این حوالیم

از  بودن  مکرر  بر  دار  ، خسته ام

من با عیور ثانیه ها خورد می شوم

از حمل این جنازه ی هشیار خسته ام

گفت: امروز بینی و فردا و بس فردا.

آن روز بکشتند و دیگر روز بسوختند و

سوم روز به باد بر دادند.

یعنی عشق این است.